Paris'in banliyölerindeki köhne bir apartmanın sakinleri, gözlerinin önünde kelimenin tam anlamıyla çoğalıp büyüyen ölümcül örümceklerden oluşan bir orduyu yenebilecek mi? Bu, korku türünün bir hayranı için ikincil bir şeydir, aksi takdirde çoğunlukla şüpheli bir bakış açısına sahip heykelcikler olur; esas olarak korkacağıdır.
Ve korkacak, en azından örümcekler B-filmi bilim kurgudaki gibi büyümeye başlayıncaya ve polis, telif hakkı dışındaki tüm mantığa meydan okuyan bir şekilde müdahale edene kadar. Ancak Sitges festivalinden alınan ödülün ve hem ilk çıkış hem de efekt dallarında César'a aday gösterilmesinin yararları var.
Havěti'nin en sinir bozucu bileşeni rap tarzında kişileştirilmiştir, aksine haşarat başlığı en başarılı olanıdır; örneğin, ana karakterin egzotik evcil hayvanlarının, Rihanna adındaki ve ıslanmış bir ayakkabı kutusuna yerleşen ve oradan kolayca kaçabilen yeni bir arkadaşa verdiği tepkilerin montajı, büyülü bir etkiye sahiptir.
Ayrıca yönetmen ışıkla ustaca çalışıyor. Çöldeki deliklere bakmanın intikamını alan örümcek avcılarının önsözünden, Parisli bir kaçakçının inine, harap olmuş apartmanlara ve toplu konutların karanlık mahzenlerine kadar, sosyal çevre imajı inşa ediliyor.
Ne yazık ki, aynı zamanda korkulan böcekler ile ilişkileri ve varoluş biçimleri aynı zamanda olağandışı derecede özgün görünen istenmeyen göçmenler arasında oldukça çirkin bir paralellik kuruyor – bu arada, Vanicek'in kendisi de banliyöde büyümüş ve ilk ev videosu böcekler hakkındaydı. kavanozda.
Ancak Havet'teki mahalle partisi öncelikle izleyicinin en yakındaki kurbanları seçebildiği bir sonraki savaş alanı işlevini yerine getiriyor: kahramanın kız kardeşi mi yoksa Asyalı bir temizlikçi kadın mı? Banyodaki panik neredeyse grotesk bir boyuta yaklaşıyor ve garajdaki şeffaf plastik örtü, tutsakların durumunu ustaca artırıyor.
Yönetmen belli ki çok fazla korku filmi izlemiş, bu yüzden daha fazla aksiyona teşvik eden anlarda ana karakterler arasındaki uzun konuşmalar da dahil olmak üzere birçok klişeyi de kullanıyor. Ancak tür içinde sağlam bir film, ilk kez becerikli ve kendine güvenen bir film ve örümcekleri hedef alan çakmak taşları dışında gülünecek pek bir şey yok.
Ve korkacak, en azından örümcekler B-filmi bilim kurgudaki gibi büyümeye başlayıncaya ve polis, telif hakkı dışındaki tüm mantığa meydan okuyan bir şekilde müdahale edene kadar. Ancak Sitges festivalinden alınan ödülün ve hem ilk çıkış hem de efekt dallarında César'a aday gösterilmesinin yararları var.
Havěti'nin en sinir bozucu bileşeni rap tarzında kişileştirilmiştir, aksine haşarat başlığı en başarılı olanıdır; örneğin, ana karakterin egzotik evcil hayvanlarının, Rihanna adındaki ve ıslanmış bir ayakkabı kutusuna yerleşen ve oradan kolayca kaçabilen yeni bir arkadaşa verdiği tepkilerin montajı, büyülü bir etkiye sahiptir.
Ayrıca yönetmen ışıkla ustaca çalışıyor. Çöldeki deliklere bakmanın intikamını alan örümcek avcılarının önsözünden, Parisli bir kaçakçının inine, harap olmuş apartmanlara ve toplu konutların karanlık mahzenlerine kadar, sosyal çevre imajı inşa ediliyor.
Ne yazık ki, aynı zamanda korkulan böcekler ile ilişkileri ve varoluş biçimleri aynı zamanda olağandışı derecede özgün görünen istenmeyen göçmenler arasında oldukça çirkin bir paralellik kuruyor – bu arada, Vanicek'in kendisi de banliyöde büyümüş ve ilk ev videosu böcekler hakkındaydı. kavanozda.
Haşarat 60 % Yönetmenliğini Sébastien Vanicek'in üstlendiği filmin başrollerinde Théo Christine, Sofia Lesaffre ve Jérôme Niel yer alıyor. Orijinal başlık: Infested Sinema kutusu: %65 IMDb'si: 6.9 |
Ancak Havet'teki mahalle partisi öncelikle izleyicinin en yakındaki kurbanları seçebildiği bir sonraki savaş alanı işlevini yerine getiriyor: kahramanın kız kardeşi mi yoksa Asyalı bir temizlikçi kadın mı? Banyodaki panik neredeyse grotesk bir boyuta yaklaşıyor ve garajdaki şeffaf plastik örtü, tutsakların durumunu ustaca artırıyor.
Yönetmen belli ki çok fazla korku filmi izlemiş, bu yüzden daha fazla aksiyona teşvik eden anlarda ana karakterler arasındaki uzun konuşmalar da dahil olmak üzere birçok klişeyi de kullanıyor. Ancak tür içinde sağlam bir film, ilk kez becerikli ve kendine güvenen bir film ve örümcekleri hedef alan çakmak taşları dışında gülünecek pek bir şey yok.