Petr Lébl'in ünlü prodüksiyonundan otuz yıl sonra, tiyatro klasiği Martılar Prag'ın Na Zabradlí Tiyatrosu'na geri dönüyor. Jiří Havelka burada Çehov'un başyapıtını yeniden seslendirdi. Mart prömiyeri iki sürprizi de beraberinde getiriyor.
Birincisi, sahnenin repertuarında bir klasik tiyatro metninin yer alması; Dora Štědroňová'nın sanatsal yönetmenliğinde şimdiye kadar burada ya son derece orijinal çalışmalar ya da edebi eserlerin kendi uyarlamaları gerçekleştirildi.
Ve böylesine beklenmedik bir adımla dikkat çeken konuk yönetmenin adı oluyor. Jiří Havelka şimdiye kadar yazarın tiyatrosundan başka hiçbir şey yapmayan bir yaratıcıydı. Dolayısıyla Çehov'un klasiği, paradoksal olarak tiyatro ve yönetmen için beklenmedik bir adım ve deney anlamına geliyor.
Ancak Havelka ve Štědroňová, Racko'yu kendi yöntemleriyle idare ettiler ve dramayı temel karakterlere indirgediler. Tüm zaman boyunca tek bir sahnede oynandığı için mantıklı geliyor. Seyirci, Rus zamansızlığının kırsal tarzında döşenmiş tek bir odayı izliyor. Nina Zarečná'nın teatral performansı, Trigorin'in büyüsü, Dorn'un çabaları ve Arkadin'in dikkatsizliği burada küçük bir alanda yaşanıyor. Dolayısıyla tüm karakterler çoğu zaman birbirlerine çok yakın dururlar; bu da onların “Çehovcu”ların birbirlerinin yanından geçip dinlememeleri gerçeğiyle güçlü bir tezat oluşturur.
Dada Němeček'in sahnesi güçlü bir neden sunuyor. Performans sırasında yavaşça bir tarafa doğru eğilir. İlk birkaç dakikada neredeyse algılanamayan bu görüntü, gecenin ikinci yarısında boşa giden hayatların canlı bir tasvirine dönüşüyor.
Mobilyalar ve ön plandaki huş ağaçları (Treplev yönünden teatral dekorasyon) yerinde kalıyor. Ancak oyuncular ve karakterleri eğik düzlemle baş etmek zorundadır. Dahası, Havelk'in yönlendirmesi onların güçlü jestler yapmalarını gerektiriyor, bu nedenle bazı anlarda rollerini çokça oynuyorlar, belki de tüm “eğik” duruma daha fazla resimsellik katmak için.
Ancak bu kadar güçlü bir yönlendirme, güçlü oyuncu kadrosunun öne çıkmasına izin vermiyor (Treplev rolünde Vojtěch Vondráček, Trigorin rolünde Jiří Vyorálek, Sorin rolünde Jakub Žáček, Arkadinová rolünde Jana Plodková, …) oyunun kendisi. Aynı zamanda Çehov'un Martı adlı eseri o kadar katmanlı ve zamansız bir eser ki, yarım yamalak eğik düzlemlere ihtiyaç duymuyor.
İfadenin sadeliği, Tomáš Pospíšil'in icra ettiği etkileyici müzikal soloyla vurgulanıyor. Sanki seyirciler dahil tüm salon, gemi batarken bile orkestranın çalmayı bırakmadığı hayali Titanik'te…
Birincisi, sahnenin repertuarında bir klasik tiyatro metninin yer alması; Dora Štědroňová'nın sanatsal yönetmenliğinde şimdiye kadar burada ya son derece orijinal çalışmalar ya da edebi eserlerin kendi uyarlamaları gerçekleştirildi.
Ve böylesine beklenmedik bir adımla dikkat çeken konuk yönetmenin adı oluyor. Jiří Havelka şimdiye kadar yazarın tiyatrosundan başka hiçbir şey yapmayan bir yaratıcıydı. Dolayısıyla Çehov'un klasiği, paradoksal olarak tiyatro ve yönetmen için beklenmedik bir adım ve deney anlamına geliyor.
Ancak Havelka ve Štědroňová, Racko'yu kendi yöntemleriyle idare ettiler ve dramayı temel karakterlere indirgediler. Tüm zaman boyunca tek bir sahnede oynandığı için mantıklı geliyor. Seyirci, Rus zamansızlığının kırsal tarzında döşenmiş tek bir odayı izliyor. Nina Zarečná'nın teatral performansı, Trigorin'in büyüsü, Dorn'un çabaları ve Arkadin'in dikkatsizliği burada küçük bir alanda yaşanıyor. Dolayısıyla tüm karakterler çoğu zaman birbirlerine çok yakın dururlar; bu da onların “Çehovcu”ların birbirlerinin yanından geçip dinlememeleri gerçeğiyle güçlü bir tezat oluşturur.
Martı 60 % Korkuluktaki Tiyatro 20 Mart 2024'te gösterime giriyor Yönetmen: Jiří Havelka Oyuncular: Johana Matoušková, Vojtěch Vondráček, Jana Plodková, Jiří Vyorálek, Jiří Černý, Jakub Žáček, Kateřina Císařová, Tomáš Pospíšil |
Dada Němeček'in sahnesi güçlü bir neden sunuyor. Performans sırasında yavaşça bir tarafa doğru eğilir. İlk birkaç dakikada neredeyse algılanamayan bu görüntü, gecenin ikinci yarısında boşa giden hayatların canlı bir tasvirine dönüşüyor.
Mobilyalar ve ön plandaki huş ağaçları (Treplev yönünden teatral dekorasyon) yerinde kalıyor. Ancak oyuncular ve karakterleri eğik düzlemle baş etmek zorundadır. Dahası, Havelk'in yönlendirmesi onların güçlü jestler yapmalarını gerektiriyor, bu nedenle bazı anlarda rollerini çokça oynuyorlar, belki de tüm “eğik” duruma daha fazla resimsellik katmak için.
Ancak bu kadar güçlü bir yönlendirme, güçlü oyuncu kadrosunun öne çıkmasına izin vermiyor (Treplev rolünde Vojtěch Vondráček, Trigorin rolünde Jiří Vyorálek, Sorin rolünde Jakub Žáček, Arkadinová rolünde Jana Plodková, …) oyunun kendisi. Aynı zamanda Çehov'un Martı adlı eseri o kadar katmanlı ve zamansız bir eser ki, yarım yamalak eğik düzlemlere ihtiyaç duymuyor.
İfadenin sadeliği, Tomáš Pospíšil'in icra ettiği etkileyici müzikal soloyla vurgulanıyor. Sanki seyirciler dahil tüm salon, gemi batarken bile orkestranın çalmayı bırakmadığı hayali Titanik'te…