Ancak 16. ve 17. yüzyılların başında geçen bir tablo gerçekten birine yakınsa, o zaman bu başka bir ressamın biyografisi, Miloš Forman’ın son eseri Goya’nın Hayaleti’dir. Farklı bir zamanda da olsa benzer bir konuyu, yani kilise dogmalarının hüküm sürdüğü bir toplumda sanatçının özgürlüğünün sınırlarını ele alıyor.
Anlatının yapısı tam olarak açıklayıcı değildir: Papa’nın gizli casusu, Caravaggio’nun bir düelloda öldürmekten dolayı ölüm cezasına çarptırıldıktan sonra affı hak edip etmediğini kontrol etmektir. Ve tanıdıklarının da ifade ettiği gibi, yeteneği düşmanları tarafından bile reddedilmeyen bir ustanın portresi, karakteristik ışık-gölge tarzında sahnelenen geçmiş olaylardan oluşuyor.
Ancak etrafını acıyı, ıstırabı, hastalığı, zorluğu, yoksulluğu paylaşan insanlarla çevreler; Vatikan’la büyük ölçüde çelişen ve filme, sanatsal ayarlara uygun olarak kirli, zorlu ortamın minnettar bir stilizasyonunu veren İncillerdeki aziz karakterleri için modelleri seçen, fahişeler de dahil olmak üzere ilginç dinsiz insanlardan geliyor.
Ancak aynı zamanda Placid’e göre Caravaggio’nun sapan, farklılaşan ve kışkırtan dahiler silsilesinden bir başkası olduğu da doğrudur; Yaşlanmayan Isabelle Huppertová’nın kişileştirdiği nüfuzlu soylu ailelerin koruyucusu, ama aynı zamanda alt düzeydeki barların bir ziyaretçisi, yani söz konusu türün tipik bir kahramanı.
Aslında ilginç ve gerçekçi bir şekilde dolu bir hikaye, sonuçta akademisyenliğin izini inkar etmez; hem cinsel alem görüntüleri hem de Caravaggio’nun resimlerinin tartışılmaz gücüyle, esasen geleneksel bir çağrışım yapıyor, ancak yeteneğin ağırlığı altındaki sorgulayıcı araştırmacının zihniyetini bile kırmak için.
Merkezi bir toplumsal tema olarak hakikat korkusu, önemli bir diyaloğa iki kez yansıyor: Birincisi, bilim adamının yakılmasından önce ressamın Giordano Bruno ile hapishanedeki buluşmasında, ardından Caravaggio ile casus gölgesinin nihayet yüz yüze geldiği finalde. Sağlam, zekice bir gösteri; ucuz aletler olmadan ama aynı zamanda sürprizlerle de karşılaşmadan.
Anlatının yapısı tam olarak açıklayıcı değildir: Papa’nın gizli casusu, Caravaggio’nun bir düelloda öldürmekten dolayı ölüm cezasına çarptırıldıktan sonra affı hak edip etmediğini kontrol etmektir. Ve tanıdıklarının da ifade ettiği gibi, yeteneği düşmanları tarafından bile reddedilmeyen bir ustanın portresi, karakteristik ışık-gölge tarzında sahnelenen geçmiş olaylardan oluşuyor.
Ancak etrafını acıyı, ıstırabı, hastalığı, zorluğu, yoksulluğu paylaşan insanlarla çevreler; Vatikan’la büyük ölçüde çelişen ve filme, sanatsal ayarlara uygun olarak kirli, zorlu ortamın minnettar bir stilizasyonunu veren İncillerdeki aziz karakterleri için modelleri seçen, fahişeler de dahil olmak üzere ilginç dinsiz insanlardan geliyor.
Ancak aynı zamanda Placid’e göre Caravaggio’nun sapan, farklılaşan ve kışkırtan dahiler silsilesinden bir başkası olduğu da doğrudur; Yaşlanmayan Isabelle Huppertová’nın kişileştirdiği nüfuzlu soylu ailelerin koruyucusu, ama aynı zamanda alt düzeydeki barların bir ziyaretçisi, yani söz konusu türün tipik bir kahramanı.
Caravaggio’nun gölgesi 65 % Yönetmenliğini Michele Placido’nun üstlendiği filmin başrollerinde Riccardo Scamarcio, Louis Garrel, Isabelle Huppert ve Brenno Placido yer alıyor. |
Aslında ilginç ve gerçekçi bir şekilde dolu bir hikaye, sonuçta akademisyenliğin izini inkar etmez; hem cinsel alem görüntüleri hem de Caravaggio’nun resimlerinin tartışılmaz gücüyle, esasen geleneksel bir çağrışım yapıyor, ancak yeteneğin ağırlığı altındaki sorgulayıcı araştırmacının zihniyetini bile kırmak için.
Merkezi bir toplumsal tema olarak hakikat korkusu, önemli bir diyaloğa iki kez yansıyor: Birincisi, bilim adamının yakılmasından önce ressamın Giordano Bruno ile hapishanedeki buluşmasında, ardından Caravaggio ile casus gölgesinin nihayet yüz yüze geldiği finalde. Sağlam, zekice bir gösteri; ucuz aletler olmadan ama aynı zamanda sürprizlerle de karşılaşmadan.